من سفید بودم، یک سفیدِ محضِ خالص که چشمم مانده بود به دنباله‌ی رنگین کمان… و فکر می‌کردم چه هیجانی دارد تجربه‌ی ناب رنگ‌های تند و زنده… اما تو سیاه قلم وجودت را چنان عمیق بر صفحه‌ی جانم حک‌ کردی، که دیگر جادوی هیچ رنگی در من اثر نکرد. و من قاتل رنگ‌ها شدم، قاتلی که سخت عاشق و شیفته‌ی غمزه‌ی کشنده‌ی رنگ‌ها پیش از مرگ‌شان می‌شد و این درد، درد کمی نبود…