خسته از سرپا ایستادن طولانی مدت، قوطی های کنسرو لوبیایی که یکی پس از دیگری می‌رسند را برمی‌دارد و داخل جعبه می‌چیند. کار یک نواختی که مجبور است هر روز از ساعت هفت و نیم صبح تا چهار عصر انجام بدهد! بازدمش را خسته و کلافه بیرون می‌فرستد. _ چیه دخترم؟ هی آه می کشی امروز؟ نگاهی به منصوره خانم می‌اندازد و لبخندی که بی شباهت به پوزخند نیست، تحویلش می‌دهد. انگار که بخواهد دق‌ودلی‌اش را خالی کند، می‌گوید: _ چیزی نیست منصوره خانوم، خوشی زده زیر دلم! منصوره خانم سری تکان می دهد و می گوید: _ ناشکری نکن مادر!