و دراز کشید کنارم و این بار میخواست شلوارم و از پام در بیاره که گفتم:
_میفهمی میخوای چیکار کنی؟
چشماش خمار شده بود، یه طرف شلوارم و کامل داد پایین که دستم و گذاشتم رو دستش:
_میخوای ازم انتقام بگیری؟
پوزخندی زد:
_نه پس، میخوام زن خونه و زندگیم باشی!
قبل از اینکه دستم و پس بزنه ‘باشه’ ای گفتم و ادامه دادم:
_خیلی خب، من و بکش!
دستش رو پام شل شد، ادامه دادم:
_من به مردن راضیم پسر عمو، اونطوری خیلی راحت با یه روح پاک میرم پیش بابام اما اگه الان باهام کاری کنی حتما بعدش خودم و میکشم و خلاص میشم با این تفاوت که روحم آزار دیده، باهام این کار و نکن حامی، تو روخدا!
با شل شدن دستش فکر میکردم از خر شیطون اومده پایین و به مرگم راضی میشه اما نه!
اومد روم و لباسم و بالا زد:
_حتی یه درصد هم برام مهم نیست که بمیری یا نمیری، من فقط میخوام دلم خنک شه، فقط میخوام انتقام دلم و بگیرم.
دیگه نایی نداشتم دیگه نمیدونستم چی بگم و عین یه تیکه گوشت فقط افتاده بودم رو زمین.
خودش و چسبوند بهم، تموم سنگینی تنش رو تنم بود، تو این لحظه ها حتی دیگه اشکی هم واسه ریختن نداشتم و چشمام خشک شده بودن!
بوسه ای به گردنم زد:
_دلم میخواست، بعد از عقد و خیلی عاشقانه تو بغلم باشی اما خودت نخواستی!
و وحشیانه لب هام و به دندون گرفت.
انقدر فریاد زدم و اشک ریختم که بالاخره بیخیالم شد و کاری که میخواست انجام بده به سرانجام نرسید و در همون حدی که اونشب تو خونه بود موند.
اما با این حال از این لمس اجباری از این اذیت کردن حالم داشت بهم میخورد، ازش متنفر بودم!
بی اینکه ببارم خیره به یه نقطه نامعلوم دنبال راهی واسه مردن بودم.
دیگه نمیخواستم تن به این زندگی بدم که واسه من فقط نفس کشیدن بود.
دلم از همه پر بود و از خدا بیشتر از همه!
چرا به دادم نمیرسید؟
چرا من و نمیدید؟
مگه یه دختر چقدر قوی بود که این همه غم و غصه ریخته بود سرش؟
نفس عمیقی کشیدم،
داشتم دق میکردم.
بغض سنگینی تو مسیر گلوم سد زده بود،
بغضی که تبدیل به اشک نمیشد!
با شنیدن صدای حامی آرزو کردم که حداقل ای کاش کر بودم تا صداش و نمیشنیدم،
اما شنیدم،
روبه روم نشست و گفت:
_اولش میخواستم کاری کنم که دیگه به عنوان یه دختر نتونی ازدواج کنی بعدش دیدم دیوونگیه که واسه خودم دردسر درست کنم، کاری با دخترونگیت نداشتم فقط میخواستم دق و دلیم و سرت خالی کنم و قرار نیست دیگه دستم بهت بخوره!
و نیش خندی زد:
_یعنی دیگه نیستی که بهت دست بزنم!
از این حرفش نترسیدم،
دیگه چه اهمیتی داشت بودن یا نبودنم؟
ادامه داد:
_فردا قراره بری یه جایی که ادامه زندگیت و اونجا بگذرونی، یه جایی که اون مردتیکه حتی فکرشم نمیتونه بکنه، یه روستای دور افتاده اونم نه تو تهران، تو اهواز!
و زد زیر خنده.
پس برنامه ها برام داشت…
و کینه قلبش چه نقشه ها واسم کشیده بود!
چیزی نگفتم که صدای دوتا مرد که انگار داشتن میومدن اینجا به گوشمون رسید:
_حامی، همه چی خوبه؟!
و قبل از اینکه حامی چیزی بگه دوتا غول بیابونی که حامی بااون قد و قواره جلوشون به چشم نمیومد وارد این اتاق درب و داغون شدن.
با دیدنشون بیشتر تو خودم جمع شدم.
نگاه هیزشون اذیتم میکرد،
پتو رو پیچیدم دور خودم و نگاهم و ازشون گرفتم که حامی پرسید:
_شما اینجا چیکار میکنید؟
صدای مزخرف یکیشون در جواب حامی تو خونه پیچید:
_کارت تموم نشده باهاش؟ یه روزه تنهایید دیگه!
و اون یکی ادامه داد:
_گفتیم شاید نوبت ما شده!
و هر هر خندیدن، اما فقط اونها!
پاهام لرزید از شنیدن حرفشون و نگاهم چرخید سمتشون، یکیشون بور بود، از این غول تشنایی که پوستشون بین سرخ و سفیدی گیر کرده بود و موها‌ش و تراشیده بود و ریش های بلندی داشت و چشم های سبز روشنش ترسناک تر از تمومی نگاه هایی بود که تا به الان دیده بودم.
با همون چشماش داشت براندازم میکرد،
بهم نزدیک شد:
_بنداز کنار پتو رو، ببینیم اون پر و پاچتو!
نفسم و عصبی بیرون فرستادم:
_گمشو عوضی!
قدم دیگه ای به سمتم برداشت که حامی اومد سمتش:
_این پرت و پلاها چیه داری میگی وحید؟اینجا چه غلطی میکنی؟
و خواست دستش و بگیره و برش گردونه اما قبل از اینکه حامی بتونه مانع این یارو که اسمش وحید بود بشه، اونیکی که برخلاف این، هیکلی و چشم و ابرو مشکی بود با موهای پرپشت و ته ریش، از پشت حامی و گرفت و خیره به من لب زد:
_د نشد دیگه، بالاخره بعد این همه دردسر یه چی باید به ما بماسه یا نه؟
و دست های حامی و پشتش قفل کرد که حامی داد زد:
_چی میگی حرومزاده، قرار ما چیز دیگه ای بود!
