دانلود رمان عشق پیری | satiris و دل آرا دشت بهشت

دانلود رمان عشق پیری از ناب رمان

دانلود رمان عشق پیری

دانلود رمان عشق پیری
نوشته satiris و دل آرا دشت بهشت
این داستان شامل دو بخشه :
خلاصه بخش اول :

قصه قصه ی پسریه که تو سن ۲۵ سالگی دلبسته ی زنی میشه که ۳۵ سال ازش بزرگتره. عجیبه و همینطور از نظر بزرگتر ها رسوایی ولی شاید بین این دونفر عمق

مطلب فرق کنه.
خلاصه بخش دوم :

سالومه دختری بیست ساله اس که تحت فشار های عصبی تقریبا از خونه فرار می کنه تا به عمه پیرش که اون رو فقط یک بار در هفت سالگی دیده پناه ببره. اما وقتی به خونه عمه اش میاد متوجه میشه که ۱۲ سال از مرگ عمه اش گذشته و حالا مرد جوونی توی اون خونه زندگی می کنه. سالومه نه راه پس داره نه راه پیش باید دید که برمی گرده پیش خانواده اش یا نه! … پایان خوش

مقدمه فصل اول « میوه ممنوعه » :
دل خوش سیری چند، حرف درگیری نیست

اون که مجنون تو بود، دیگه زنجیری نیست

هم موهام، هم چشمام، پای تو برفی شد

اما تو عالم تو، صحبت از پیری نیست

هر چی گفتی خوندم، پای حرفات موندم

توی چشمات اما، عکس تاثیری نیست

مثل اول نیستی، قابل حل نیستی

علتو می پرسم، میگی تغییری نیست

خیلی وقته چشمات، دنیاشون کمرنگه

جای عشقت خالی، دیگه تصویری نیست

نه بَهونَس قسمت، تو خودت توش موندی

این گناهِ بخت و، جرم تقدیری نیست

دل من شمعدون بود، چشمای تو آینه

شمعدونم دل داره، جنس تعمیری نیست

من تو رو می خواستم، با یه ذوق نقره

صحبتم از اسب و زین و شمشیری نیست

هر چی بود من کردم، خودمم می سوزم

تو برو من گفتم، از تو تقصیری نیست

آخرین پیغامو، واسه من آوردن

اون، اونی که واسش، کلی می میری نیست.
قرار بود به جایی برسم که دیگران می خواستن، تو ناز و نعمت بزرگم کردن که تو ناز و نعمت بمونم، الان به همون جا که می خواستن رسیدم با این تفاوت که دیگه نازی نیست همه اش نعمته.

حتی واسه ثانیه ای پشیمون نشدم یا فکر به پشیمونی نمی کنم که چرا این شد! حتی اگه از نظر بقیه پایانم خوش نبود من به حرمت احساس قشنگی که داشتم لبخند می زنم و میگم خدایا شکرت.
مقدمه فصل دوم « سپیده ی عشق » :
آسمان همچو صفحه ی دل من، روشن از جلوه های مهتاب است

امشب از خواب خوش گریزانم، که خیال تو خوشتر از خواب است

خیره بر سایه های وحشی بید، می خزم در سکوت بستر خویش

باز دنبال نغمه ای دلخواه، می نهم سر به روی دفتر خویش

تن صد ها ترانه می رقصد، در بلور ظرف آوایم

لذتی ناشناس و رویا رنگ، می دود همچو خون به رگهایم

آه… گویی ز دخمه ی دل من، روح شبگرد مه گذر کرده

یا نسیمی در این ره متروک، دامن از عطر یاس تر کرده

آه باور نمی کنم که مرا، با تو پیوستنی چنین باشد

نگه آن دو چشم شور افکن، سوی من گرم و دلنشین باشد

بی گمان ز آن جهان رویایی، زهره بر من فکنده دیده ی عشق

می نویسم بروی دفتر خویش، جاودان باشی ای سپیده ی عشق