گاهی فقط یک قدم اشتباه می‌تواند کلاً آینده‌ات را بکوبد و از نو، با یک داستان دیگر بنویسد. مثلاً من الان باید در گمش‌تپه باشم، عروس بیگ مراد، نه در این اتاق بیمارستانی، کنار مردی که نمی‌شناسم... صدای بم و پرنفوذ دکتر شانه‌هایم را بالا پراند. – اومدی تخمک اهدا کنی؟ مؤدبانهٔ فروش بود. سرم را تکان دادم. – اون پسره که باهات اومده... بی‌اراده و برنامه‌ریزی‌شده گفتم: – شوهرمه... پوزخندی روی لب‌های درشتش نشست. عینک را از چشم برداشت و روی میز گذاشت. – شوهرته و حلقه دستت نیست؟