با غرش آسمون به خودم میام می‌ایستم و در حالی که لبه‌های کتم رو به هم نزدیک می‌کنم به ابرهای سیاه تو آسمون شب خیره میشم هنوز بارونی در کار نیست اما برای من که بیشتر عمرم تو لاس وگاس بودم گفتنش سخت نیست که تا چند دقیقه دیگه آسمون باز میشه و سیل ازش میاد باد موهامو به بازی می‌گیره و از ذوق ذوق پاهام تازه متوجه میشم که چقدر راه رفتم گوشیمو از جیبم درمیارم و بهش نگاه می‌کنم نزدیک به ۲۰ تماس از دست رفته گوشی رو خاموش می‌کنم و برمی‌گردونم به جیبم، همه برن به درک….