روی کاشی های سرد حمام نشسته و سعی می‌کنم که تصویر مقابلم را هضم کنم...! با بغض تعجب و ترس دستم رو داخل وان می‌بَرم و به خون هایی که رنگ آب را سرخ کرده، خیره می‌شوم. مردمک چشمانم بالاتر میاد... تَنِ ظریف یک دختر را می‌بینم. یک دختر زیبا با چشمان بسته و موهای طلایی که به‌خاطر غوطه ور شدن در آب کمی تیره‌ تر از حالت عادی‌اش شده و پوست روشنش زیر هالوژن های لوکس حمام از همیشه رنگ پریده‌تر به نظر می‌آید.

عاشقش بودم! قرار بود عشقم باشه... فکر می کردم اونم منو می خواد... اینطوری نبود! با هدف به من نزدیک شده بود‌...! تموم سرمایه مو دزدید و وقتی به خودم اومدم که بهم خبر دادن با یه مرد دیگه داره فرار می کنه! نمی ذاشتم بره... لب مرز که سهله... اگه لازم بود تا خود آسمون هفتم دنبالش می‌رفتم! حالا تو چنگمه... باید تاوان خیانتش رو پس بده! باید خودش شعله های عشقی رو که تو تنم انداخته خاموش کنه! خودش باید جنون و عشقم رو در من نابود کنه! خودش باید خلاصم کنه! اون یه قاتلِ... یه جانی... اون لعنتی دلمو کشته

ترانه دختری که به اجبار پای در زندگی اعلا می‌گذارد. اعلا مردی مغرور و مستبد و سنگ دل. ترانه می‌تونه اعلا رو عاشق خودش کنه؟ …

خسته از صدای سرسام آور موسیقی، ظرف‌های کثیف را به آشپزخانه بردم. دلم از بالا و پریدن‌های مداوم مهمان‌ها پیچ می‌خورد. از شیر آب لیوانی پر کردم و بی‌توجه و به گرم یا سرد بودنش یک‌نفس سرکشیدم بلکه حالم را بهتر کند. خوبی؟ به سینک پشت سرم تکیه زدم و چشم بسته برای مرضیه که برخلاف من از این هیاهو لذت می‌برد و هر ازگاهی دور از چشم دیگران قری هم به کمرش می‌داد سر بالا انداختم. ظرف شیرینی‌را مقابلم گرفت و خودش هم یکی برداشت. - بخور، رنگتم پریده فکر کنم قندت افتاده. - ساعت یازده شده، چرا تمومش نمی‌کنن گشنه نیستن اینا؟ خرده شیرینی‌هایی که روی مقنعه‌اش ریخته بود تکاند و بی‌توجه به بی میلی ام یکی از شیرینی‌هارا داخل دهانم گذاشت.