همیشه به اینجای ماجرا که می رسید از فکر و خیال میامدم بیرون.دیگه چهره ای از اون پسر دستفروش تو ذهنم نبود و نمی تونستم ادامه ی خاطراتم رو بدون صورتش تصور کنم.   راسته که میگن از دل برود هرآنکه از دیده رود. منم همینطوری شدم سالیان سال از اون قضیه گذشت و هر روز یه چیزی از اون فرد رو فراموش می کردم.

با صدای تکان خوردن چیزی چشم باز می کنم... سر می چرخانم و قامت قباد را می بینم، کتش را تنش می کند و جلوی آینه می ایستد. لبخندی به قد و قامتش می زنم. - سلام... به سمتم بر میگردد؛با همان خنده ی معروفِ جذابش خیره ی چشمانم می شود. - سلام عزیزم؛ صبحت بخیر! به سمتم قدم بر می دارد، روی تنم خم می شود و دست هایم را بالای سرم می برد و بوسه ای محکم روی لبانم می کارد... امان نمی دهد که همراهی اش کنم... - نه دیگه! امروز جلسه دارم خانم خانما! ادامه بدی جون تو تنم نمی‌مونه.... می خندم به بی طاقت بودنش در برابر من! خیره اش می شوم، چیزی کم ندارد ، جز پدر شدن! بغض گلویم را می گیرد...‌ لبخندی می زنم و از روی تخت بلند می شوم و لباس خواب را بر تن می کنم.... با کرواتش کلنجار می رود... -